Budur Şiiri - Adem Bayar

Birikti yine yalnızlık göz pınarlarında.
Buralarda alışkanlıklardan vazgeçmek de kolay,
Yeni alışkanlıklara başlamak da.
Güneşi uyandırmak en güzeli, keşiflerin.
Acılarla yıkanmış göl kıyısı güneşi uğurlarken,
Yüksek rakımlardan bakan nemli gözlere
Ateş böcekleri yakar
Gölden, kışlayı tecrit eden meskenler.
Hafta sonları aralarından her geçişimizde
Biraz daha yabancılaştığımız insanlar
Mesai başladığında
Onların yerini almak isteyeceğimizi
İçten içe fark ederler sanki.
Buradaki sayılı günlerimiz bitip de
Her birimiz kendi dünyamıza döndüğümüzde
Bıraktığımız yerden devam etmek isteyeceğimiz
Yarım kalmış yanlarımızı aramaya koyulacağız.
Geçen zamanın içimizde açtığı
Büyüme eğilimli boşluğu doldurmaya,
Gelecek zamandan çalacağımız yıllar yetecek midir,
Ömrümüzün tükenişini çaresizce seyrederek
Baktığımız aynalar mıdır gerçek suçlular,
Yoksa, gözyaşlarımıza tutunarak
Kaybolan gençliğimizi aramak için
Geçmişe yolculuk yapabilir miyiz?

Nasıl ki bitirmek elimizde değildir ömrümüzü,
Nasıl ki bu tükenişe direnmek de faydasızdır,
Öyleyse, zamanda yeni boşluklar açarak
Gözyaşlarımızla anıları uyandırmak da
Merhemi olamaz acılarımızın.
Evet, susmak en zorudur.
Bu yüzdendir kaleme sarılmak.
Şairin sükutu da, sözü de budur.