Budanacak Ağaç Şiiri - Cağlar Akarsu

Budanacak Ağaç
.....

Biz her ağacı budanır sanmıştık,
Zamane şartların da öyle ağaçlar vardı,
Hiçbir zaman kimliğinden taviz vermeden kaldı
......
Buldum onları, saflığın berrak sularında,
Ogün içime ayrı bir hüzün çöktü,
Gururumun bir anda ezildiğini hissettim.
İnsanları hep kınarken “ cahil” diyorduk,
Cehaletin göründüğü yerler çok farklı idi.
Diplomalı insanlar gördüm köşe başlarında,
Taşımayı bilmediler, hiçbir zaman üzerlerinde
Yaşamdaki kişileri “ezmek” için çareler aradılar,
Hoşgörünün zerresi yoksa amaçlarında,
Beyazlar, hep siyah derili olanlara karşı,
Eksiklik duyarsa binlerce yıldır,
Elinde kalmıştır, cahilce diplomaları,
Kişi değerini bir günde yitirse,
Sarraf önünde tartılar, ayrı tartılır
Maden olup işlerken, bitmez gecelerde,
Topraktan fışkıran fidanlar, boy atarlar
Yaşam bir tecrübe değerlerinde yeşerir,
Bitkideki, tomurcukları kesemezsiniz.
Atılacak olan dalları görecek göz ister,
Her sözün ardında, ” nokta” koyarken
Başında ve ortasında, koyamazsınız
İnsanı da öyle bir yerinde durduramazsınız,
...
Her bitki büyürken, çevresinde ağaçlar,
Yol verirse, güneşle karışmış toprak,
Tohum çıkarken, yaşam içinden,
Öz bir madenin varlığı ayrı görülür..
......
2003/mayıs