Buda Geçer Can Şiiri - Pınar Alkan

🌿 Buda Geçer Can 🌿

Bir âh eder bu dil-i pür-elemim,
Ki kaldı hâtırâda her demim.
Ne yâr figânı sustu gönlümün,
Ne gitti mâtem-i derûn u demim.

Serâp misâli geçti ömr-i nâz,
Ne kaldı feyz-i aşkdan niyâz.
Fezâ-yı hicrde sükût ederken,
Döküldü hâk-i kalbe bin âvâz.

Gecem sükût-ı dert ile dolu,
Tehi gönül, perîşân hâliyle.
Bir ışk-ı kadîm yanar derûnumda,
Belâya sabr ile, Hakk şevkıyle.

Ey kalb-i zâr, tefekkür eyle sen,
Ki her elem bir hikmet-i kaderdir.
Buda geçer can, geçerken anla ki,
Her gözyaşı bir rahmet-i seherdir.

Rüzgâr eser, dağılır her duman,
Yine doğar gönülde bir zaman.
Küllerinden doğar aşkın özü,
Her yıkımda saklı bir irfân.

Nûr-u hakla parlar her yara,
Sır olur gam, sabırla dara.
Bilir kalp ki vuslat yakındadır,
Dert bile şükür olur sonunda.

Ruhun yolunda sabır bir rehberdir,
Her sıkıntı bir hazine, her elem dersdir.
Zamanın rüzgârı ne savurursa savursun,
Hakk’a yönelen gönül sükûn bulur her yerde.

Giden zamân, dönen bahâr olmaz,
Ne var ki sabr, ebed cihân olur.
Mekân fânî, lütf-ı Hak bâkîdir,
Vusûl ümit, duâ mekân olur.

Ve nihâyet erer canın vuslatına,
Her elem, her sabır, meyveye durur.
Kalp Hakk’la dolar, gönül nûr olur,
Buda geçer can, ey mü’min, huzura kavuşur. 🕊️🌿