Yılgın bir akşam üstü, hayattan kalkışmaya yönelen gönlüme “ölüm” düştü. İskeleden beni çekti halatlar. Islanmış bedenim buz gibi. Tanıdık, tanımadık herkes geldi. Ani kayboluşuyla nefesimin, yarına dair umutlarım askıya alındı. Mutlak bir karanlığa kapanırken gözlerim, mavilere gömüldü aşka özlemlerim. Şiirlerim daha bir değerlendi cansız bedenimin toprağa verilmesiyle. Uzaklardan bir gazel duyuldu. Ahh anneciğim en çok sen yandın biliyorum, birde gözü yaşlı umut’um. Artık rüzgarı hissetmiyorum, ellerimin üşümesini de… Hayatı yakalamak için koşturamıyorum bile. Usul usul yağmur yağıyor, tek bir yatağım var artık bu gökkubbede, tek adresim gökyüzü ve bulutlar.
Ne garip bir his, uzun uzun baktım hayata… Ölüme omuz silktim. Bırakamadım umudumu, elimi tuttu kız çocuğu düşlerim. Bir dost selamında minik bir itfaiyeci kaldırdı üzerimden yangınımı. Yeniden sarıldım kendime, doğrusunu isterseniz henüz hazır değildim ölüme…
Bir anda her şey değişebiliyor…
Zaman zaman tutunamam yaşama, kendime uzak olduğum günlerde ağzımın tadı bozulur. Eser kalmaz gönlümün hüzünle şakalaşan neşesinden… Siz de bilirsiniz işte, kimsesiz bir çocuk gibi kalıverirsiniz gecenin orta yerinde.
Elinle yaptın boyunla çekecen,
Ne etseler mutlak boyun bükecen,
Analıktır kötü olur dediler.
*****
Ben istedim huzurlu mutlu hane,
