Bu, *zamanın kırılgan suları’na doğru bi ...

Abdullah Çevik'e

I

Uzak sokak aralarından,
Soğuk sözlerin bakışlarıyla yaklaştım sana.
Üzerinde, birbirine benzeyen rüzgârlarda
Sol yanı eskimiş ceketin.
Cebinde ise nihavent bir beste

**
Eriti nevbahar eyyamı
Açıldı gül-ü gülşen
Çementer döndü ruy-i yare
Rengi lale vü gulden

II

Yalnız tavanlar, ayaklarına kapanırken
Vazgeçemediğin şehrin ışıkları gülümser
Sen yoldan geçenleri seyre dalarken
Eski perdeler arkasından
Elinde zamanın tutuşturduğu sigaranın dumanı
Gözlerindeki doğu yavaşlığı gibi süzülür odaya
Bir gece sana yürür
Sen gecelerde yitirilen zamanlara
Olanlar, olmayanlar, olacak olanlar
Hep aklın kıvrımlarında
Kılıçları çekilmiş hazır beklerken
Kabullenişlerin altına attığın barış imzaları bitirdi
Kalkışmadan çatışmaya dönüşen fırtınaları

III

Fırtınalar, fırtınalar
Etrafı kirleten fırtınalarda
Savrulan sonbahar yapraklarını kenara toplayıp
Öfkenin ateşiyle yaktığında,
Kurtulurum sandın.
Çünkü yok etmek, unutmanın yarısıydı
Gördün ki külleri daha çok yaktı canını
Kaçar gibi fırtınadan, sığındın
Her bir zevkin biriktirdiği başka denizlere
Dalgalar siler sandın kıyıya bıraktığın izleri
Oysa her biri kendi içinde biriktirdi, kıyıdan aldıklarını
En derin diplerde toplandı, tüm tasavvurların
Sen yine unuturum sandın.
Bir gün anımsama ağına takılacağını bile bile
Çünkü unutmak yok etmenin diğer yarısıydı.

IV

Kullanılmış, karanlık kıyılarda
İçimde hep değerli bir şeyler bulma hevesiyle
Ayakları çıplak yürürken geç kaldım.
Çöl fırtınalarından savrulmuş
Zaman kumları çiğerlerime dolarken, bak gece olmakta.
Hadi durdur, bileğinden akan kızıl acıyı.
Bu gece, bu ay
Damla damla yere düşen, kızıllar için doğuyor.
Damarlarından sızan kristallerin açtığı
Keskin kesik yaralarına
Gözlerindeki sıcak denizlerin,
Tuzlu yakamozlarını bastır, iz kalmasın.

Bu gece, bu ay batarken
Senin izlerini izledim
İçimde, ay batmasından kanayan bir avuç denizle…

*Abdullah Çevik
**Nedim