Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
bu denemeyi okurken kendimi sesizliğin duruluğu içerisine kapılmış bir sandal gibi hisettim rüzgarın tılsımıyla dalgalrın suratıma şamar gibi değişini hissettim ölümün yakınlığını, terk edilmişliği ,yaşanılmışlığı ve bir çok şey hissetirdi yüreğine sağlık kardeşim
Muhteşem bir duygu fırtınası ve zengliği var anlatımda. Sitemler ok gibi uçuşuyor, biri sizi çok yaralamış ve kızdırmış.
Kutlarım, çok başarılı, saygılar.
Birol Hepgüler.
Sabır ne kadar büyük bir sınavmış,
Özlem ise insanın canını nasılda yakarmış
Çok güzel bir yazı
Yazmak ,hele de bu tür içerikle yazmak avunmaya da olanak sağlarmış.Çoğu güçlü yazarların bu konudaki düşüncelerinin örtüştüğünü biliyorum.
Yüreğe yük olan fazlalıklardan arınmanın başka bir yoludur bence böyle içselleştirilen duyguların dışavurulması.
Denemeyi okurken bunları düşündüm.Yaşama değgin,yaşama renk katan önemli olgulardan aşka değgin;aşkın öteki haline değgin önemli yaklaşımlar vardı metinde ve yoğundu sunuluşu.
İlgiyle okuyuşum belki de o yoğunluktan olduğu değin kişisel saptamaların nesnelle örtüşmesinden.
Kutluyorum bu güzel yazınsalından dolayı Değerli Deniz'i.
cok basarili buldum,siirsel bir anlatim vardi.akici ve coskulu bir dil vardi.cok cok begendim.yüreginize saglik.tebrikler
sevgi ve selamlar efendim :)))
Şiirde başarı gösteren dostların. Yeteneklerini Edebiyat ve yaşamın diğer alanlarında da çalışmalar yapmasından ve diğer alanlarda da üretmesinden daha güzel ne olabilir ki benim için. Sizi bu güzel çabanızdan dolayı Öğretmen sevecenliğiyle kutluyorum dost.
Can arkadaşım,sevgili dostum,şiirlerindeki başarı düz yazı da da mevcut.Öyle güzel yazmışsın ki.Sabrın ve özlemenin ne büyük bir sınav olduğunu bilen biri olarak derim ki HARİKAydı yazın.Duygusal ,keyifli,okurken sıkmayan satırlar.kocaman ama bir o kadar hassas yüreğine sevgilerle
Untma bu yürek de seni çok sevdi.
Mükemmel bir yazıydu Fatma hanım.
Ayrılığın, hicranın tüm duyurduklarını öyle güzel bir yazı içinde dökmüisünüz ki satırlara, okuyanın, bu duyguları paylaşmaması mümkün değil...
Bu güzel yazınızı tam puanımla, naif yüreğinizi saygıyla kutlarım efendim,
Übal Beşkese
Umut yüklü sevinç damlacıkları bir anda kurudu.
YÜREĞE SAPLANAN OKLARIN ACIDAKİ ADI BU CÜMLE...
YALNIZLIĞI, UNUTULMUŞLUĞU, ARZULARI, SÜRTÜNMELERDEKİ KIVILCIMLARI, SADELİĞİ, BEN HAKETMEDİM Kİ BU ACILARIN TOHUMLARINI DEMEYİ, YALNIZLIĞIN KİMSESİZLİK KAPISININ AÇILDIĞI BOŞLUK, İNANMIŞLIKLIĞIN GERİDE KALAN TALAN OLMUŞ BEDENİ ANLATIRKEN BU CÜMLE BELKİ DE KİFAYETSİZ KALDI...
AMA UMUT VE DE İÇ HUZUR HEP KAPI ARKASINDA BEKLEDİ... BELKİ DE SONSUZA PİŞMANLIK OLMADAN VEYA KEŞKELERİ ARDINDA BIRAKARAK BEKLEYECEK BU CÜMLENİN ANLAMINDA KALAN YÜREK...
VE DE HEP ÖZLEYECEK HEP ACINACAK, HEP KANAYACAK AMA KEŞKE SENİ SEVMESEYDİM DEMEYECEK..
mustafa yılmaz
ant+10
DUYGULARINIZI İFADE EDEN YAZINIZI KEYİFLE OKUDUM..ELİNİZE SAĞLIK..SEVGİMLE...
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta