Kapısında karıncalar yuva yapmış, örümcekler bağlamış,
Eşiğini diz boyu, türlü türlü yaban otları sarmış.
Ay küsmüş, yıldızlar sönmüş, zindan karası olmuş,
Bu Yürek Benim Mi, Tanıyamadım.
Önceleri kapısında örümcek, eşiğinde yaban otları yoktu,
Seveni, soranı, gideni, geleni, o kadar çoktu.
Şimdi, sırtında yamalı, kanlı bir hırka, cepleri boştu,
Bu Yürek Benim Mi, Tanıyamadım.
Hırçın hırçın esen kader rüzgarı, sanki çıldırmış,
Dağlara, taşlara, çarpa çarpa, belli ki; o da yorulmuş.
Ezildikçe büyümüş büyümüş, koskocaman olmuş,
Bu Yürek Benim Mi, Tanıyamadım…
29.10.2009
İstanbul
Kayıt Tarihi : 29.10.2009 21:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu kadar cefaya dayanamamış
duygu dolu dizelerinizi beğeniyle okudum.
selamlar.
TÜM YORUMLAR (9)