Bu Yük Çok Büyük Şiiri - Aydın Gürz

Ne öldü sevdan bende.
Ne de dirildi bu bedende.
Sadece bir umut tohumu oldu.
Her bahar ektim yüreğime
Kokun sindi odama her nefeste çektim ciğerime
Sen her mevsim baharsın. Tomurcuk olur açarsın.
Ben senden vazgeçemem.
Çünkü sen iklimlerin sonu son baharsın.
Anlayamadım sende ne vardı.
Anlayamadım bu nasıl sevdaydı.
Ve anlayamadım,
Hayat güzelken yollarımız neden başkaydı.
Ben sensiz yüreğimle seni ararken,
Gezdiğim sokaklarda seni sorarken,
Ufka dalıp yıldızlara bakarken,
Hasretin bedenimi yakarken,
Ben yine yalnız seni severken,
Anlayamadım sen yoktun.
Ben zaten sensiz hiç yoktum.
Seninle geldim dünyaya.
Senden sonra daldım bu amansız hülyaya
Sensiz her şey gerçekken yorumlandı rüyaya.
Sana anlatamadım çok uzun.
Ama kısa bir söz vardı.
Duysan belki yüreğin kan ağlardı.
Duymadın, duyuramadım.
Aramızda kalan yalnızca aşılmaz dağlardı.
Bu yarayı bilemezsin çok derin.
Bu hasreti bilemesin bitmez kederin.
Yarası bile yok şimdi.
Sadece izleri derin.
Aşık olup düştün mü ardına erenlerin
Anlarsın belki anlatmadıklarımı
Sensiz yine bir gece sabahı bekliyor.
Bende beraberinde yalnızlıkların,
Taşıyamıyorum bu yükü artık.
Sensiz olmuyor, sığmıyorsun gönlüme
Bu sevdayı yalnız taşımak çok zor
Olmuyor sabah, geçmiyor gece
Çünkü bu yük; çok büyük

Aydın GÜRZ