Bu Yol O Düşe Çıkmaz Şiiri - Metin Keleş

Bu yol nehre kıyısı olan bir kasabaya çıkmaz
Kiremit rengi bir baraka, bir mavi sandal
Yaprak döken bir mevsimin
Savrulan hayalleriydi sadece
Bakıyorum da yol durduğu yerde dururken
Işıltılı düşler gelip geçiyor hüzün karası asfaltlardan
Aşkın şehrine artık çok geç yazarken
Uzun yol otobüslerinin camlarından
hızla geçen mavi tabelalarda
Başımı yaslıyorum cam kenarı yalnızlıklara
Ki ben hep yasladım ömrümü göçebe uykulara...
//
Sonra yine baktım yollara,
sonra yine bir daha, bir daha, bir daha
Baktım saate, akşamın hüznü düşmüş sulara
Baktım uzaklardan bilmem kaç kilometre hızla
yine sen geçiyorsun içimden
Baktım ki bütün yolculuklar senin sokağına çıkıyor
Bütün şiirlerim sana yazılmış sanki
Baktım öznelerim öznesiz
Özlemlerim kimsesiz
Baktım kalemim kelimelere küs
Yüklemlerim kederle yan yana
yürüyor sonbahara
Dahası kar kıyamet bir kışa
Baktım ve bıraktım geride ne varsa
Öyle yarım öyle biçimsiz
Öyle korkunç ünlemlerle baş başa...