Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hayat, içinde umudun gizli olduğu bir kitaptı, süslü boyalı
Çevirip durduk sayfaları, bunda değilse sonrakinde olmalı
Kemale ermenin yolu doğruyu ararken yapılan hatalardır
Ve bir nimeti kıymettar yapan, o nimetin zıttıyla imtihandır
rabia hanım okudum etkilenmemek mumkun deyil yazmiş oldugunuz duygu ve düşüncelerden malesef toplumda buna benzer bir çok evlilik var ve yine malesef herkes sizin kadar yurekli olup uzerinden atamıyor bu tarz asalak erkekleri! erkek egemeninde bu dünya çok yazık...:(
Rabia hanım,
'kendimle söyleşi' tarzına çok güzel bir örnek teşkil edecek kadar samimi,içten,akıcı,anlam bütünlüğü bozulmamış,paragraflar arasında uyum yerli yerinde olan,duygusal ve güçlü tasvirlerle desteklenmiş başarılı bir çalışma olmuş.
beğeniyle okudum..
tebrik ediyorum.
+10 puan + ant.
Önce yüreğin, sonra yazan ellerin dert görmesin değerli dost, sevgim ve saygılarımla............
Gerçek Dediğin___________
Bomboş kalırsa bir gün ellerin
Demek ki saklısın arkasında gerçeklerin...
Uğur Oğuz Şahin
Bu yazı hem, herzamanki gibi kaleme alınışıyla ve hem de içeriğiyle, beni bu güne kadar en mutlu eden yazılardan birisi..Çok şey anlatıyor..
Uzun zaman sonra, bunları öğrenmek, içimi tarif edemeyeceğim bir umutla ve tabi mutlulukla doldurdu. Ne garip, hayat her zaman yenilikler saklıyor bir yerlerde..Her zaman..Senin adına çok mutluyum inan. Çok.
KUTLARIM SEVGİLİ RABİA.. HARİKA BİR YAZI ÇIKARMIŞSINIZ.. SİZİ ANLAMAMAK MÜMKÜNMÜ? ELLLERİNE SAĞLIK. TEBRİK EDERİM VE KUTLARIM ÜRETEN BEYNİNİZİ. NİCE ÜSTÜN BAŞARI DİLEKLERİMLE VE ÖMÜRDE HAK ETTİĞİNİZ MUTLULUĞU YAKALAYIP HAK ETTİĞİNİZ BAŞARIYA UZANMANIZ DİLEĞİMLE SELAMLAR SAYGILAR.
Kadınlar güçlüdür bunun içindirki erkekler ayakta durabiliyor.Umudu haketiğini düşünmek bile elde etmektir..Sevgiler.
Başarılarınızın devamını diliyorum
yazı olarak çok güzel.
belliki yüreğinden dökülmüş .
inşallah sadece içinden geleni yazdın , öyle ağır şeyler yaşamadın diyorum. yaşadınsa üzülürüm.
sana bunu o duyguları yaşatanıda Allah'a havale ediiyorum.
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta