Bu Yara da Geçecek İnanıyorum

Sevdiğim yerden yaralandım. Birine tüm kalbini açıp, en derinlerine kadar sokmak… İşte en çok buradan kanıyor insan. Güvendiğin eller, bir gün en beklenmedik anda seni serbest bırakınca, düşüşün tarifsiz olur. O boşluk, o derin yalnızlık...

Düşünüyorum da, kaç kere daha düzelirim? Kaç kere toparlanır, yeniden inşa ederim kendimi? Çünkü insan bir kere düştü mü, sanki bir daha eskisi gibi ayağa kalkamayacakmış gibi hissediyor. Yaralar geçmiyor belki, ama izleriyle yaşamayı öğreniyorsun. Hani bir türlü iyileşmeyen o yara gibi… Her dokunduğunda sızlayan, her aklına geldiğinde içine oturan o acı.

Tükenmişliğin sessizliği var üzerimde. Sanki bir daha sevemeyecekmişim, bir daha inancımı geri kazanamayacakmışım gibi. Ama yine de içimde bir umut kırıntısı var. Belki bir gün yeniden ayağa kalkarım. Belki bir gün, bu yara da geçer...