Bu Yalnızlık Şiiri - Osman Söylemez

Ah! bu yalnızlık cehennemden gelme
Bu mahşer kargaşasında
Bu sesler ordusunda
Kimsesizliği yaşıyorum yeniden
Anlayanım yok, soranım yok
Gülümsüyor gibiyim; ağlayasım çok...
Düşünceler bir tufan gibi
Geceler uykulardan firari
Henüz doğmadı güneşim; daha zifiri
Ah bu yalnızlık
Avucumda sakladığım bir fotoğraf
Sol yanımda bir mektup
Tenimde üşüyen bir gözyaşı
Bu yalnızlık bir şiir, bir ezgi artık
Hissediyorum ama yoksun...
Nasıl söylenebilir ki
Kelimeler birer birer yitiriyor hislerini
Birer birer kayboluyor
O sevdiğim bütün güzellikler
Ah bu yalnızlık nasıl da vuruyor
Nasıl da en öteye savuruyor beni
Ne desem boş; bir yalnızlık ki bu
Varlığım bile artık muamma...