Bu ütüpyolarımda olmasa

bu ütopyalar benim...
şairin yanıldığı,yazarın yazmaya korktuğu benim...
dar ağaçlarında asılan çocuk suratları da benim...
işkencelerde bağıran insanlar bendim.
dünyada k bütün devrim hayallerini kuran genç çocuklar,
tanır beni.
türküleri söylemeyide severim.
hiç sevmedim kafesteki kuşları...
aslında kafesleri sevmem ben...
aşkı doya doya da içemedim...
içtiğimde sarhoş oldum
yetim bırakıldı umutlarım
ondan dolayıdır ki
severim masum olan çocukları
güzel bir dünya vermek için...