Bu Ülkenin Karanlığına

Ben bu ülkenin
yorgun sabahlarında büyüdüm,
ekmeğin küçüldüğü,
umutların bölündüğü sofralarda.
Adımı söylemeden öğrendim susmayı,
çünkü burada bazı kelimeler
fazla yüksek sesle söylenince
insanın başına dert olur.

Ben bu ülkenin çocuğuyum,
duvarları çatlak bir ev gibi
her an yıkılacakmış hissiyle yaşadım.
Geceleri
sirenden çok sessizlik korkuttu beni,
çünkü sessizlik
burada hiçbir zaman masum olmadı.

Bir hikâye yazdık ya,
çok acıklı dedik…
O hikâye kurguydu belki
ama acısı gerçekti.
Çünkü bu topraklarda
acı zaten hayal gücü istemez,
gözünü açman yeter.

Ben bu ülkeyi sevdim,
ama ülkem beni hep sınadı.
Sevdiklerimi ya toprağa verdi,
ya da bavullara.
Kalanlar yorgun,
gidenler yarım,
ben ise arada
bir “keşke” gibi kaldım.

Çocuklar büyümeden yoruldu burada,
gençler yaşlanmadan göç etti.
Anneler beklemekten
ellerini dizlerine mühürledi,
babalar konuşamadı,
çünkü konuşmak
her zaman bir lüks sayıldı.

Ben umut etmeyi suç gibi öğrendim,
gelecekten bahsetmek
fazla iddialıydı.
Yarın dediğimiz şey
hep ertelendi,
ertelendikçe küstü bize.

Bu ülkenin sokakları
çok şey gördü ama
hiçbirini anlatamadı.
Kaldırımlar
daha fazla ağırlık taşıdı
insan omuzlarından.
Ve biz yürürken
hep biraz eğik yürüdük,
alışkanlıktan değil,
yükten.

Benim adım belki önemli değil,
çünkü burada
isimlerden çok
kayıplar sayılıyor.
Ama bilinsin ki
ben bu acıyı seçmedim,
bu acı bana miras kaldı.

Bir şiir yazıyorum şimdi,
sanki yazarsam
bir şeyler düzelecekmiş gibi.
Oysa biliyorum,
kelimeler de yoksul bu ülkede,
çoğu sansürlü,
çoğu yarım.

Yine de yazıyorum.
Çünkü yazmazsam
unutacağım,
unutursam alışacağım.
Ve bu ülkeye
alışmak
en büyük yenilgi olur.

Bu şiir
benim adıma yazıldı,
ama yalnız bana ait değil.
Bu,
karanlıkta kalanların,
susarak hayatta kalanların,
gitmek isteyip kalmak zorunda kalanların şiiri.

Ve belki bir gün
bu ülke
acılı hikâyeler yazmayı bırakır da
biz sadece
yaşadığımızı anlatırız.

O güne kadar,
ben buradayım.
Yaralı,
ama hâlâ hisseden.