Bu Ülke - I (Boyayalım Abi! ....)

Benim ülkemde
Beyaz saçlı ihtiyar çocuklar
Henüz ilkokul çağında başlar
İşçilikleri…

Biri karton toplar sokaktan
Siyaha boyalıdır diğerinin elleri
Umut dolu gözleriyle sorar

Boyayalım abi?

……………

Hani aristokrat durur bir yanınız
Ve diğer yanınız genlerinden utanır
Bardağınızda viski, sofranızda havyar …
Geçer gidersiniz çoğu zaman yanından
Duymaz bir türlü kulaklarınız

Boyayalım abi?

……………

Ayakkabınızın cinsi değildir düşündüğü
Kulak bile asmaz terslemenize, güler
Acımanın ve acımasızlığın rengini tanır
Kaçamak çalışır ders sonrası
Şimdi öğretmeni görse O’na ne der?
Kim bilir nasıl utanır…

Hani siz eylem hazırlığı yaparken
Lastik yakarken sokakta
Barikat kurarken…
Bir de çiçekleri sopalarla dövüp yolarken
Camını kırdığınız marketin önünden bakar
Bir omzunda okul çantası üstünde önlük…

“Akademik protesto” nun “ilk çağ seyircisi”
Kırıp dökerken duymaz sokak eylemcisi

Boyayalım abi?

……………

Benim ülkemde
Çocuk diyemezsiniz bazılarına
Yürek ister…

En azından yağmuru bilmelisiniz
Sonra sıtmaya tutulmayı
Bütün gece ateşler içinde yanmayı
İlaçsız kalmayı ve bazen
Yevmiyesiz döndü diye azarlanmayı…

Zordur çocuk olmak bu ülkede
Bu şehrinde yaşamak
Altı delik ayakkabılar
Ve soğuktan buz tutan parmaklar…
Çocuk işte
Yine de yeter içini ısıtmaya
Vitrinde
Düş’ünü kurduğu oyuncaklar…

……………

Hani siz Aşk’tan falan bahsedersiniz
Bir de Kadının ruhundan
Kimi zaman
Sosyal bir “ – izm” hikayesidir anlattığınız
Bar sohbetlerinde kapanırken gözleriniz
Nasıl da çok satar kitaplarınız…

Bir de siz
Diaspora bilgesi
Pamuk tarlasında terleyen
Kadının sesi…
Çözümcü medeni uysal

Toplumsal bir yaranın
Düşünsel tedavisi…

Boş “ –Bakan” gözler
Şen şakrak ekranlar
Bir bulvar gazetesi
Kahvede oturanlar, sessizlik…
Radyoda “Amerikanın sesi…”

“Sevgili Vatandaşlarım…vs..vs..vs..”

Dar gelirken vücuduma giydiğim
Söyle bakalım “Vekaleten seçtiğim ”
O giydiğin…Kimin elbisesi?

……………

Çabuk eskir Ankara’da ayakkabılar

Boyayalım abi? ..........................