Bu Susku Nereye Kadar Şiiri - Selma Ateşin

Denizi avlıyorum,ellerimin suskunluğuna inat,
gün altında eskimiş toprağın sinmiş öfkesi,
duldada yetim düşler devşirdiğim sabahım,
gece ağır; yalnızlık sarmalamışsa bir toy bedeni...

Zahir.ömre takatti gülüşlerde giz,
yapışkan yalnızlıklar ötesi yalnız çınar,
seni;
kapakları aralanmamış kitaplar arasında kurutup,
ölümün imgelendiği okur-yazar zamanlara saçacağım.

Güleryüzlü tarihler ararken doymazların şaşalı sofrasında,
çıtırtıların tınısı çınlatıyordu hassas kulakları,
sokak ortasında eskimiş tozlar kadar unutulmuş çocuk yüzler,
kan ve barut yalıyordu çıplak tenleri,
asilik can çekişirken onuruyla,
yanıbaşımda yitip gidiyordu çıtırtılar; tınısını gömerek yüreğime...

Suskunlukların hoyrat zaferi sarmıştı göğü birkez,
yaprak olsun meyletmiyor rüzgarın kavgasına,
elini boş testilerle doldurmuş güzel anam;
bu susku nereye kadar? ...
Tut ellerimi sesi boğulmadan...

Rüzgar avlıyorum,insanları yakalayıp tek tek boğuntusundan,
salın rüzgarım,ne anlarlar aşktan,
eskidi asırlar evvel;
dize geldi,gömü oldu tarihin batağında çalıntı aşklar,
birkez olsun adını karalamadım zulaladığım yerden,
inadına,suskunluğuma buladım,çıkarıp çıkınından...

Öyle seyirler ki; zamana inatla donakaldım,
öyle aşklar ki; yalnız 'seni' karaladım,
'dirilmesin' diye yüzü kana bulalı çocukların,
ellerinde yumulu kalan,bez bebekleri zamanlar,
seni tarihe ak bir sayfa olarak araladım...

Deli tayların öfkesini kuşanmış genç spartaküsler yok artık,
yok artık,düşsel akşamüstlerinin su dinginliği,
sen olsan kaç yazar,karalar bürünmüş tarihim,
olsan,kaç yazar,kan gölü tarihte bir gül,
kaç yazar,desem ki; birkez dahi olsa gül,
yazarsa da tarih,biz olur,
ki; her devinim hem içinde devinir...