Bu sürgün Şiiri - Ahmet Coşkun

Bu sürgün

deliydi fırtına
öyle bir koptu ki aldı götürdü seli
ondan terk ettim bu diyarı bu eli
kimse bana deli demedi bendim deli
koptum kendimden

sürgünüm kendi yüreğimde
bu gurbete sebep sen değilsin
kesmem kimseye suç günah
ben kendime kestim hesabı
ne feleğe ne kadere

ay vurdu yüzüme
yıldızlar kurşun gibi yağdı üstüme
gece bütün karanlığını serdi önüme
bir mevsim dönümüydü Eylül’ün
kelepçe taktılar koluma

gün kaçtı benden
güneş hiç bu kadar soğumamıştı
umut can acısı değildi gönül sancısı
ardımda açık kalan gözler
dillenmemiş bebek

öyle vuruldum
can damarı neresi hiç bilemedim
bütün damalarım kesildi kansız
bir parça gökyüzü aradım
seviştiğim mavide

ne dargınım ne küskün
hele de pişman hiç değilim
ben günlümden esenle savruldum
zamanın puştluğunda
sevgili...