Bu Son Yolculuk Şiiri - Nihat Kuruyer

Dönüşü olmayan
Bir bilet istiyorum.
Siyah kalemle yazılmış olsun
Üstünde koltuk numarasıda yazmasın
Gittiğim yollar, çekilen çileler
Gôz yaşlarım gizli kalmalı.
Öyle.
Konforlu bir yolculuğa da gerek yok
Eşkalim ise kayıtsız
Siyah beyaz resim gibi silik durmalı..

Bütün istasyonları güle oynaya geçiyorduk
Yüreğimde, eskiden kalan,
Az,da olsa, sevda kırıntısı dolaşıyordu.
Uzaktan bizi görenler mutlu sanıyordu
Irmaklar boyunca yeşil, yeşil ovalar
Yeni doğmuş kuzular
Bütün çobanlar bize
Gülücükler atıp, el sallıyordu.

Saat, gece üç otuzu çoktan geçmişti
Bedenim yorgun, dilsiz dir. düşlerim
Ölmemek için bir parça ekmek
Üç beş zeytin de, tükenmişti
Yolculuğun sonuna yavaş yavaş geliyorduk
Yeni bir hayat ve sevda şehri İstanbul
Geçtiğimiz tüm şehirlerin ışıklarıı,
Sabahın seheriyle, birlikte sönüyordu.

Basamaklardan inerken
Yine son bir sigara yakacaktık
Güneş yine doğudan doğup, batıdan batacaktı
Yüreğimizdeki gönül sızımız, dinmeyecekti
Anlayacağın hayatımızda, değişen bir şey olmayacaktı.
Değişen tek şey,
Ömrümüzden bir gün daha eksilmisti.

Yüreğime yine bir nasihat,ta bulunacaktım
Uzun saçlarına kurban olduğum
Şu karşıdan gördüğün şehir
Şarkılara ruh veren
Ömrümün son durağı
Sevda şehri ıstanbul.

Gecenin bir yarısı,
Boğazın en derin yerine,
Ağır-ağır adımla, yürümek vardı.
İstanbul, uyurken,