Bu Son Yağmur.. Şiiri - Mustafa Yılmaz 4

Bak yine yağmur yağmak üzere...
Son yağmurlarda,
senin üstünde siyah bir elbise vardı,
ıslanmıştı,
ıslanmıştın.

Burnundan damla, damla sular akıyordu.
gözlerinden yaş geldiğini görmüştüm de;
hiç,
burnundan süzülen yağmur damlalarının,
elbiseni ıslattığını görmemiştim.

Oysa sen hep yağmurlarda,
Islandığını söylerdin.
hep ıslak yollarda,
önüne bakarak yürüdüğünü söylerdin.
soğukta, elbisenin yakalarını da,
birleştirdiğini söylerdin de;
ben hiç inanmazdım, inanamazdım.

Bu son yağmur,
bunlar son soğuklar olacak,
belki bu ıslak yolları,
bu yağmur damlalarını,
bir daha göremeyeceğiz biliyorum,
önüne akan o son yağmur damlaları
olacak belki de?

Bir daha birlikte ıslanamayacağız,
birlikte kaldırımlardaki,
yağmur kokusunu duyamayacağız...
Boynunda pırıl, pırıl kolye edası ile duran o,
yağmur damlaları da olmayacak...
Ayaklarımızda yağmur ıslaklığı da...
Dayanacağım, dayanmalıyım.

Bir daha ıslak yollarda,
bir adım daha atamayacağız.
Bu son yağmur kokusu;
birlikte kokladığımız olacak.
Ve yine biliyorum ki,
bu hasret yağmurları olacak,
ve sen bir daha ıslanamayacaksın.

Artık sen,
toprak kokacaksın!
veya ben;
ikimizden biri bu ayrılığa dayanamayacak.
Ve de toprak kokacak,
son yağmurlarla birlikte.
helâlleşmeye bile vakit bulamayacağız.
Yağmur damlaları alıp götürecek,
birlikteliğimizdeki her mutluluk kırıntılarını,
büyük denizlerde kaybolasıya.

Hiç ama hiçbir şeyimiz kalmayacak,
bizi hatırlayan da.
Bu ilk yağmurlar ayrılıklı,
hasret yağmurları bu,
Hasretin yağmurları.