Bu Son Şiirim Şiiri - Nihat Taşdemir

Bu, son şiirim...
Sana yazılanların sonuncusu.
Artık, hiç bir şey ifade etmez
Ve tek bir mısra bile yazdıramaz bana
“Sensizlik Olgusu”

Yazılanlar mazide,
Yazılacaklar ise sensizlikte gizli.
Ve hiçbir zaman yazamayacağım
Yazılmışların en iyisini.
Yazdım. Ama hep yazdım.
Gittiğinden beri kendimi şiirlere adadım.
Şiirlerimi ise sana...

Seni sevdiğimi nasıl haykırsam ki;
Dünyada sevgiyi bilmeyen yürek,
Duymayan kulak kalmasın istedim,
Ama yapamadım.
Hasretini kağıda nasıl döksem ki;
Hasret şiirleri bir, bir utansın istedim.
Ama başaramadım.

Artık yalnızlar limanından ayrılıyorum.
Bilmediğim okyanuslara açılacağım.
Ve her gün farklı rüzgarlar okşayacak yelkenlerimi.

Bu, bu sana yazdığım son şiirim.
Elveda şiirlerimin prensesi.
Elveda yaralı gönlümün kibirli efendisi.
Elveda kahpeliğin, kalleşliğin simgesi.
Elveda yalnızlık ikliminin bitki örtüsü.
Elveda karakışım, elveda hazanım.

Bundan öncekiler gibi, bu şiirimi de
Hiçbir zaman okuyamayacaksın.
Ve hiçbir zaman dinlemeyeceksin sesimden.
İçin hiçbir zaman cız etmeyecek, ağlamayacak,
Ve uykusuz hiçbir günü geçirmeyeceksin.
Bunlar bana has marifetler...
Sen, yolunu yıllar önce çizmiştin.
Ben, bense avundum, avuttum,
Nice boşluklara savruldum ve
Nice ateşlerde kavruldum.
Ama artık son! Doğru yolu buldum.

Elveda yolsuzum.
Elveda insaftan yoksunum.

YORGUN YALNIZLIKLAR isimli kitabımdan...