Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
seni uzaktan sevmeye
Hani yaşarken ölmek derler ya
Susuyorum sevdiğim susuyorum artık
Ne zamana kadar bilmiyorum
Belki bu geceye belki ebediyete kadar
Bu güzelim yürek sesi zaten kendi yorumunu kendi içeriinde yapmış bize ise sadece tebrik etmek kalıyor ve tabi ki güzelim yürek sesi karşısında susmak.......
bu son şiirim olsunmu yoksa dünya dönsünmü
yoksa çekilmez hayatda bu yürek ölsünmü...
efendim kaleminize yüreginize hüzün ugramasın
tutsagım aşıkına bırakmaz beni
her akşam kendi kendi kendime derim
sana son şiirim
ama olmuyor olmuyorbe aşkım olmuyor be canım
umutla umutsuzlugun arasında kaldım
içimdeki volkan durmuyor
ölmek istiyorum yapamıyorum olmuyor be aşkım belki bu sana son şiirim belki degil
artık yüzüm hiç gülmüyor
sen gidince düştüm bilsen yoklugun içinde yüzüyorum
ama sana sana sana ben kızamıyorum
belki sana son sizlerim sen mutlumusun şimdi sevgilim...
süleyman erkuvan.....sevgi ve saygılarımla
Cok cok güzel bir şiir dost kutlarım,kaleminiz daim olsun..Hikmet Çavdar.http://gruplar.antoloji.com/candostlar/
Şiirinizin adı son şiirim olsun mu?
Şiirleriniz o kadar güzelki
Lütfen hiç son şiiriniz olmasın
Tam on puanımla listemde
Sevgiler,saygılar
BANA BİR ARAP KIZI ŞÖYLE DEMİŞTİ. BEN ETRAFIMDA DOLANANLARDAN BİRİSİ İE DEĞİL, ETRAFINDA DOLANABİLECEĞİM BİRİSİYLE EVLENMEK İSTİYORUM' ALLAH HERKESE ETRAFINDA DOLANABİLECEĞİ SEVGİLER VE
İNSANLAR NASİP ETSİN. GEÇEN GÜNE ALDANIP KANMA, YANMA, NASIL OLSA GİDEN GİTTİ GELMEYECEK. O HALDE GELECEĞE BAK. GEÇMİŞTEN DERS ALARAK GELECEĞİ YAŞAMAK DA ÖNEMLİ TABİ. ŞİİRDEKİ ACILAR BENİM DE ÇENEMİ DÜŞÜRDÜ. ÖZLEM, HASRET
VE ACILARLA KARİŞMIIŞ, SEVGİYİ ARAYANLARIN, SEVİP DE AYRILANLARIN HİSLERİNE TERCÜMAN OLAN ŞİİRİNİ KUTLAR, SAĞLIK SIHHAT VE AFİYETLER DİLERİM.
10 TAM PANIM SİZİN.
NECATİ OCAKCI ANTALYA
NECATİ OCAKCI ANTALYA
Susuyorum sevdiğim susuyorum artık
Ne zamana kadar bilmiyorum
Belki bu geceye belki ebediyete kadar
DÜL SUSSA DA BU KALEMİN YAZMAYA DEVAM ETMESİ LAZIM. TEBRİK EDERİM HOCAM. SAYGILARIMLA
Susuyorum sevdiğim susuyorum artık
Ne zamana kadar bilmiyorum
Belki bu geceye belki ebediyete kadar
harika bir çalışma emeğe sağlık
Merhaba Sn. Lamia Canay,
Efendim, ne kadar yalın ifadeler.. Sanki sevalı ozanın karşısında, hiçbir süslemeye; betimleme aracına gerek duymaksızın sade bir dille en karmaşık duygular aktarılmış gibi...
Dizelerde, sevdaların en koyusunun yaşandığını vurgular derecede güçlü sözler yer alıyor....
Tema, sevdanın bir anıdan ibaret olmadığını, yaşamın tüm kesitini, benliğini kaplayabileceğini, gerekirse ömrün adanabileceğini göstermesi açısından çok ince işlenmiş.
Kutlarım, başarılar dilerim...
/orhan_tiryakioglu
orhanti
malesef bu yazılanlarda kendimi gördüm. kendi yaşadıklarımı... değmezmiş demek belkide beyhude. ama değmezmiş. asla son şiiriniz olmasın.ona dahi olsa bu değerli kalem susmasın... Gül Doğan
Bu şiir ile ilgili 53 tane yorum bulunmakta