Bu son savaş olsun bebeğim

Yeni evlenmişti George;
Çok seviyordu eşini.
Korkuyordu savaştan;
Korkuyordu eşinden ayrılmaktan.
Korkuyordu bir gün gidip üzgün,
Korkuyordu geri dönmemekten.
Ne zor oldu ayrılık...
Gözlerinde yaş vardı.
Eşi:-Hamileyim, dedi.
Seni bekleyeceğiz.
Hem şaşırdı,
Hem sevindi,
Hem üzüldü.
Renk renk duygular yaşadı,
Bir anda.
Yol boyu düşündü;
Bir oyun muydu savaş?
Oyun içinde oyun mu?
Bir çözüm mü savaş?
Petrol olmasa Irakta;
Savaşta olur muydu?
Bir askerdi o;
Bu günler için.
Ve düğmeye basıldı;
Savaş başladı..
Anneler ninni söylüyordu yavrularına;
Yavrum uyusun diye..
Gece zifiri karanlık.
Gece yalnız.
Gece soğuk.
Bombalar yağıyordu Bağdat’a.
Ölüm kusuyordu füzeler.
Ortalık duman;
Ortalık ateş.
Kaç çocuk uyudu ninniyle;
Kaç çocuk uyanmadı sabaha.
Kanatlanıp uçtular cennete.
Analar ağladı analar,
Babalar ağladı babalar.
Tüm dünya ağladı çocuklara.
George eşini düşündü;
Doğmamış yavrusunu düşündü.
Bir şiir yazdı yavrusuna:
“Bu son savaş olsun bebeğim;
Çocuklar yetim kalmasın.
Bu son savaş olsun bebeğim:
Analar bebesiz kalmasın.
Bu son savaş olsun bebeğim,
Analar ağlamasın.
Bu son savaş olsun bebeğim,
Bebeler ağlamasın.
Bir gül, bir diken.
Nasılda yaşadılar beraber.
Dünya çocuklarla güzel.
Dünya sevgi ve barışla güzel.
Bu son savaş olsun bebeğim,
Bu son savaş olsun dileğim.”
Ne zor şeydi can almak.
Ölen çocuklara o da ağladı.
Ve bir uçak düştü dün gece,
George hayatını kaybetmişti, istemeden.
Yavrusunu göremeden.
Eşi ağladı Georgenin;
Karnında yetim yavrusunu düşündü.
George’nin mektubunu okudu.
“Tanrım beni affet, diyordu
İstemeden aldığım canlar için.”
Kağıda düşmüş birkaç damla göz yaşı,
Sanki kalbinden akmış kandı.
“Bu son savaş olsun bebeğim,
Bu son savaş olsun dileğim.”