Hep sessizmiydi bu şehir
Herzaman karanlıkmıydı
Bu sokaklar böyle..
Senmiydin bu şehrin sesi
Senmiydin ışıl ışıl aydınlatan
Siyah yüzlü bu şehri,
Bak sensiz ölüyor işte
İşte istanbul benimle birlikte
Ölüm kol geziyor sinsice
Gölgelerin elleri uzanıyor
Hoyratça yüreğime..
Benim korkum ölmek değil
Sensiz kalmak aslında
Bu sessiz şehirdeki
Karanlık çıkmaz sokaklarda...
Bu son günüm artık
Son gecem bu şehirde
Bir daha güneş doğmayacak
Hiç sabahı göremeyeceğim,
Kayan yıldızlara bakıp
Telaşla dilek tutamayacağım
Bize dair..
Deniz kokan rüzgarlarını
Çekemeyeceğim içime
Yağmurları ıslatamayacak
Seni düşünerek yürüdüğüm
Bu caddelerde..
Ama aldırmıoyurm
İnan hiç özlemeyeceğim
Sensiz bu ölü kenti
Çünki gözlerimde
Götüreceğim giderken
Bütün hüzünlerini
Bütün sevinçlerini
Ve bütün düşlerimi..
Hadi ama asma artık yüzünü
Alışmalısın buna,
Mavi bir gül vardı dersin ardımdan
Bu şehirde mevsimsiz açan
Saklı bahçelerdeki
Baharları bile açtıran..
Aklı deli..yüreği deli..
Sevdası deli...
Hadi bırak artık ellerimi
Salıver tutuklu yüreğimi
Gözlerinde sakladığın
O çocuk gülümsemesiyle
Uğurla beni....
Kayıt Tarihi : 10.3.2009 00:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!