Bu son akşam Şiiri - Kaleminin Esiri

Gökyüzünün maviden kızıla dönüşüne üç beş dakika,
Her zaman oturduğum o sahil,
Elimde çakmak, ağzımda bir sigara.
Gün bırakırken kendini akşamın karanlığına,
Çakmağımın tetiğine basıyorum son defa,
Aklımda düşünceler, gözümde gün batımı.
Yaktım, içiyorum şimdi son sigaramı,
Derin bir nefes çekiyorum,
Ciğerlerime yol alırken dumanı.
Gözümde gün batımı,
Aklımda yıkılan hayallerim,
Yazık, yazıklar olsun diyorum,
Değer miydi bilmiyorum.
Sanki her şey donmuş, zamanı unutmuş,
Kıyıya vuran dalgalar yavaşça duruyor,
Gözlerimde bulanık bir yansıma,
Gün batımı bırakıyor yerini karanlığa.
Ve bir soruyla savruluyorum,
Soruyorum kendime, ben kimim?
Bir tek ben mi kaldım burada?
Düşlerimden savrulmuş bir rüzgar gibi,
Beni takip eden bir geçmiş,
O da zamanla siliniyor.
Her yudum dumanla bir parça daha kayboluyorum,
Akşamın karanlığına dönüyorum yüzümü,
Gökyüzünde ay eskisinden daha sönük parlıyor,
Gözlerimde yaş, içimde kırık dökük umutlar,
Bir zaman parlayan, şimdi sönmüş yıldızlar.
Zaman akıp gidiyor, sessiz sessiz,
Sönmüş yıldızlar arasında sen gibi parlayan,
Üç beş yıldız gökyüzünde,
Onlar da usulca kayboluyor.
Ben ne geçmişi ne de geleceği tutabiliyorum,
Sadece bir sigara ve birkaç derin düşünceyle.
Son bir kez bakıyorum yıldızlara,
Son bir umut, son bir ışık belki de,
Kayboluyorlar yine de,
Hiçliğe sarılıyorum şimdi,
Çektiğim son duman sigaramdan,
Kaybolan zaman ve bir tek ben gecenin karanlığında.
Belki de en çok kendimi kaybettiğim an.
Bizim için bu son akşam.

KaLeMiNiN_ESiRi

Kadir KILIÇ
14 12 2024