Bu Şiirler Yıktı Beni

Bir akşamın
soluk gölgesinde,
Sözlere döküldü
içimdeki ağıtlar,
Her dize bir yara oldu,
Her hece,
unuttuğum
bir eski sızı,
Bu şiirler
yıktı beni,
Yıkıntılar altında
kaldı sesim.

Gözlerimde
bir zamanın hatırası,
Kaybolmuş bir yolda
yürüyen izler,
Bendeki hüzün,
Bir gölge gibi düştü
dizelerin üzerine,
Bir çiçek gibi açtım
her kederde,
Sonbaharın
sararmış yaprakları
arasında,
Bir mezar taşı gibi
ağırlaştı her kelime.

Yüreğimin
karanlık koridorlarında,
Sessiz bir çığlık gibi
yankılanan dizeler,
Sevdanın, ayrılığın,
özlemin yüküyle
Büküldü boynum,
Bu şiirler yıktı beni,
Bir duvar gibi
çarptı yüzüme
gerçek.

Bir zamanlar
umut ektim
her dizeye,
Yeşerir sandım,
açar sandım
o çiçekler,
Ama rüzgârda
savruldu
tohumlar,
Çöl oldu,
serap oldu
o bahar.
Bir ağıt gibi
çınladı
her mısra
içimde,
Ve ben,
Sükûtun
sessiz
yasına
kapıldım.

Bu şiirler yıktı
beni,
Dönüşsüz
bir yolculuğun
gemisi gibi,
Limandan
koparıp aldı,
Uzak ufuklara,
fırtınalı denizlere
savurdu.
Ama yine de
yazdım,
Her acıyı
yeniden
ve yeniden,
Çünkü bilir misin,
Bu dizeler,
her seferinde
Biraz da olsa
iyileştirir
yarayı.