Bu Şiirin Adı Yok Şiiri - Derya Penbe

Yüreğimin götürdüğü yere gittim Bedelini ben ödedim….
Yaşadıklarımdan değil yaşayamadıklarımdan pişman oldum;
Gülen ve mutlu insanlar düşledim çevremde
Yaşama belki pembe değil ama en azından bembeyaz bakabilmeliydi insanlar...
Çıkarsız sevmeliydi birbirlerini. Dostluklar ve aşklar doyasıya yaşanmalıydı!
Dokunmak istediğinde dokunmaya korkan, yanında özlem duyan,
Ömründen ömür almak yerine, ömür veren, çıplak tenlerde bile bir tek dokunuşla sevmeliydi aşıklar.
Şekilsiz bir çamura, elleriyle şekil veren eller olmalıydı sevgili,
ama beklentilerinin sorusunu kendisine sormadan, düşünmeden,
sunulan sevgileri soldurmamalı,
sevse de sevmese de değerlerini sermeliydi aşıklar.
Dört duvar arasında yapayalnız kalan iki yabancı olmamalıydı.
Gövdeler gövdelere can olmalıydı tabulardan arınmış, mücadeleci ve asi ruhlu
insanın hem beden hem de ruhtan oluştuğunu bilen,
ve her ikisini de doyuma ulaştırmadan mutlu olunamayacağının farkında olandı sevgili;
Hayatı her türlü güzelliğiyle ve riskleri ile yaşamalıydık beraber
Bizim tercihimiz değilmiy di bunca zaman, kendimizle hesaplaşmak
tadamadığımız bir mutluluktu içimizdeki hasret...
oysa susamıştık senli benli sohbetlere
Şimdi ise labirentler içinde kaybolduk,
aşka dair ne varsa bizimle birlikte onlarda akıp gitmemeliydi.
benim gibi coşkun bir denizi, aktığı yolu çok iyi bilen;
durgun, sakin bir ırmağa çevirebilecek tek güç, sendin.
Şimdi ne sen varsın nede o masal…!

kimine göre günümü gün ediyorsamda;
kimine göre intikam alıyor olsanda;
Kimine göre ise kendimi kandırıyor olsamda;
Kimine göre masum melek yada duygusuz bir şeytan olsamda
Aldırmıyor, yakmıyordu sözler canımı,
Çünkü evet çünkü yanında iken özlem duyan sesine kokuna hasret kalan
Beklentisiz seven bir deryayayım ben….

20,12,2009 Aralık Cumartesi
04:01 Doğum günü