Işığa Doğru Şiiri - Mustafa Muho

Karanlıkta kayboldum, yorgun bir nefes,
Zihnimde fırtınalar, dalgalar, bir ses.
Bir çıkış var mı, bu dipsiz kuyudan?
Yoksa hep mi boğulurum, bu boşlukta yalnız?

Ama belki bir umut, uzaklarda yanar,
Bir ışık, incecik de olsa beni arar.
Kendime inanmak zor geliyor, bilirim,
Ama her karanlık gecenin, sabahı var derler.

Her düşüşte kalkmak, yeniden başlamak,
Daha güçlü adımlarla yarına bakmak.
Kendi gölgemden kaçmak değil derdim,
Onu kucaklayıp, birlikte yürümek gerek.

Kendime uzattım elimi bu kez,
Yaralarımı sardım, içimdeki ses:
"Vazgeçme" diye fısıldar, bir umut gibi,
Kurtuluş belki de içimde, gizli.

Yol uzun belki, zor ve dikenli,
Ama her adımda biraz daha derin, emin.
Yeniden doğar gibi, kendimi bulacağım,
Depresyonun gölgelerinde değil, ışığındayım.