Bu Şiirimin Adını Sen Koy

Bu son uğrayışımdı sana DOST
Son kez yüzümü sürdüm kapına
Son kez seslendim hecelerimden
Gücüm yok,
Tükendim artık
Dönüp de geriye öpemem gözlerinden

Sıkıp yumruklarımı bütün şiirlere
Müebbetlik hükümler giyiyorum
Alabildiğince
Gömüyorum seni içimin derinliklerine
Durma artık
Git
Benden uzağa
Gidebildiğince

Kaç kez izledim seni
Yıkık duvar diplerinde
Kaç selam saldım
Geceye tutunan ateş böcekleriyle
Hep bir selamını bekledim
Koyaklarda büyüttüğün hüzün çiçekleriyle
Kaç kez be insafsız
Kaç kez el açtım sana hecelerle
Yandım,
Tükendim,
Eridim
Buda yetmedi sana
Nefesimin izini bıraktım
Göz bebeklerimin düştüğü pencerelerde
O hüzün dediğin şey vardı ya
Toprak olup da serildi şimdi
Büyüttüğüm düşlerimin üstüne

Her seferinde biraz daha küçüldüm
Çürüdü bedenim
Kendime küstü sözcüklerim
Olmadı dedim
Yine olmadı
Acı bir çığlık koptu yüreğimden
Sonrasımı
sustum
İçimi kemirdi bu sahipsiz ihanet
İzi kaldı alnımın orta yerinde
İşte buda bana bıraktığın son hediyen
Ve kırıldım
O son tuttuğun yerimden

Son dalgalarındı yüreğime vuran
Kıyılarımı yağmalayan
Hoşcakal diyecektim ki sana
Yaklaştı bir çocuk
Usulca
Dedi ki; amca
Yetmiş yaşında bir bilge edasıyla
Bir daha asla şemsiyeni verme
Çatlasa da bu gök orta yerinden
Hiçbir; yalnız yabancıya
Bu sebepten Hoşcakal bile demeyeceğim sana
Şimdi ıslansın yüreğin
sana bıraktığım
Yağmurların doğurganı göz yaşlarımdan

Selim Salmaz

---------------

''İnsanız üzüm tanesi değiliz ki birkaç saniyede ağızlarda eriyelim''

Buda ince bir sitemdir; dost sanıp sırtımı yasladıklarıma.

Selim Salmaz