Bu Şiiri Sen Okuma Şiiri - Haydar Okur

Yalnızlığın deli bunu çöküyor içime
Sokaklara, caddelere salıyorum kendimi
Katarı hiç bitmeyen yollar geçiyor içimden
Kaldırımlara ileniyorum
Bir izbe gibi çöküyor ayak izlerim
Yaşamın evecenliğini sırtlamış kaldırımlara
Kaldırımlar bana gülüyor

Buruk bir şiire gebe yüreğim
Gönül kubbemde yankılanıyor tınısı
Kaldırımlarda gezinen ceylanlara takılıyor gözlerim
Ve gününü yiyecek aramakla geçiren kumrulara
Özleyiş şarkıları dolanıyor dilime
O al, şu turuncu, bu beyaz
Kaldırım çiçekleri gelip geçiyor yanımdan
Çiçeklerin renginde buluyorum kendimi…

Hiç duydunuz mu, hiç dinlediniz mi
Çiçekler ne konuşur, nasıl konuşurlar
Bin bir renkli gülüşlerinin bizlere nasıl yansıdığını
Hayatın kıvamına nasıl katkı sağladığını
Hiç düşündünüz mü?
Kelebekleri olmayınca çiçekler de yalnız kalır
Nasıl da hüzüne salar solan renkleri...

Kaldırımlar uzadıkça uzuyor
Duyabildiğim sadece ayak sesleri
Kaldırım taşları da üzgün yalnızlığıma
Ben hiç yalnız kalmadım
Sırtımdadır bin bir çeşit ayak izi
Kimileyin çiçek kokusu serpilir üzerime
Kimileyin kazma kürek sesinde kırılır belim
Ama ben hiç yalnız kalmadım, hiç!
Senin gibi, diyor

İnsanlarda bir umursamazlık..
Bir telaş, koşuşturma,
Yükselen sesler araba gürültüleri arasında yitiyor
Ve İnsanın içine tığ gibi işleyen sireni cankurtaran
Aradığım neydi, ne işim vardı
Gittiçe uzayan kaldırımlarda
Sevgi, aşk aranarak bulunacak bir şey miydi?
Yoksa gerilerde mi kalmıştı sevdanın mevsimi
Hızlı mı geçmiştim göremeden
Beni durduran, beni yalnızlığa mahkum eden
Sokaklara, caddelere, kaldırımlara vuran neydi beni?

Bir çift kumru iniyor çiçekler arasına
Yalnızlığımın şarkısını söylüyor kumrular
Baka kalıyorum, kulağım onlarda,
Gözlerim ufkun ötelerine dalıp gidiyor
Geleceğini umduğum, bir gelenim var gibi

KÖMEN- Haydar Okur
05.08.2009
02.45