Bu şiir bir vedanın hükmü...

Yorgun bir nefes gibi, çürüyen yaprakta son damla,
Sessiz bir yankıyım, bir kayboluşun girdabında,
Yazmayı bıraktım, kalemi kırdım, mürekkebi kuruttum,
Şiirler eskidi, defterler tozlu, ruhuma ilhamımı uyuttum...

Gözlerimde donuk bir bakış, her satırda bir çığlık,
Her hece bir hançer, okumayacağım artık,
Geçmişin gölgesinde, düşlerim birer hayalet,
Yandım, bittim, yalnızlık artık kutsal bir mabet...

Yollar ayrıldı, yürekler sustu, sesler boğuldu,
Severek yazdoğım okuduğum düetlere kalbim karardı,
ilham kaçtı, ahenk soldu, yazan parmaklarım sarardı,
Yalnızlık tahtım, sessizliğin ıssızlığın zırhına sarıldı...

Sevgi bir çıkmaz, bir tuzak, vuslatsız bir labirent,
Ayarsız sevdim, ruhumu kaybettim, geri dönülmez.
Şimdi mesafeler var, soğuk duvarlar, keskin, aşılmaz bent,
Aşkın enkazında kaldım, sonum ya ölüm ya esaret...

Ne içimde bir kıvılcım, ne bir arzu kırıntısı derinlerde,
Yazmamak için, rüzgarda savruldu şairden kalan küller de,
Kağıtları yırtıp,kalemi kırıp, harfleri heceleri unutacagım,
Duygusuz süslü, rengarenk yalanlarla gönlümü avutacağım...

Ne bir iz, ne bir gölge, ne de bir fısıltı kaldı benden,
Bitti bu oyun, perde kapandı, artık dahada yokum ben.
Şair sustu, aşk küflendi, umut yürekteki mezara gömüldü,
Gerçek bu! Ruhum paramparça, bu şiir bir vedanın hükmü...