Bu Sevda Meydanında Şiiri - Sadık Kocabaş

Ben sevda meydanında daldım bir ummana,
Aklımı, fikrimi verdim yârin fermanına.
Belki giderim bağlara, bülbül olup öterim,
Belki düşerim kışlara, bir kar tanesi biterim.
Belki girerim dergâha, bir dervişin postuyum,
Belki düşerim çarşıya, bin bir yüzün dostuyum.
Dostlarım benden incinir, "Bu ne hal, bu ne rüya?"
Ben içimde bir sırla yaşarım, kime ne bu dünya?
Gönlümde bir ateş var, tutuşur da yakmaz beni,
Ben bu hali deryaya, rüzgâra verdim.
Yüzümdeki her çizgi, bende bir sevda izi,
Herkes bilmez bu dili, sadece anlayan okur.
Ne bir fırtınanın korkusu, ne bir limanın huzuru,
Ben bu denizin dalgalarında, yitmiş bir gemiyim.
Benim evim bu sevda, kapım bu aşkın kapısı,
Ne bir tahtım var, ne bir tacım, bu yolda bir neferim.
Ne kalem ister bu yürek, ne kağıda düşer sözlerim,
Benim harf dediğim, yârden gelir gözlerim.
Sanma ki bu sevda, bu mısralar benden fışkırır,
Yazdım Kalemsiz Şair, aşkın kendisi beni okur.