Bu Sensizliğin Üşümüşlüğü

üşümüşlüğüm
duvarların soğukluğu değildi
bir başına kalmış yalnız gecelerin

gözlerin vardı
alev alev yakardı
ellerin vardı dağ yangını
ellerin ellerime değince
yanardı tenim
neydi o üşümüşlüğüm

yaşamak bu ya
koparmış gecenin tellerini
başlar kendine taşımaya
yıldızları hazan sancısında
içten içe köşe kapmaca
kaçışlar
hep hüzün yana döne

ağlama yorma mavilerimi
azalırım eksilirim
sensizliğin darlarında
üşürüm

kelebeğin kanadı
kanar mı kanar
geceler düşerken
sensizliğe
bir yara bir yara daha
gel kanatma geceleri
gel sensizliğe katma beni

ellerin vardı ellerin
gözlerin vardı gözlerin
dağ yangını yüreğim
sensizliğin derinliğinde
yanar mavilerim
üşürüm

Vedat Koparan 04.08.2003 (2000 lere düşen iz düşümü zamansız mekansız hoyrat duygu kaçaklarından.)