Bu Şehrin Yokuşları Yaşatır Beni

Rüzgar vururken hırpalanmış anılarıma
kuşların gürültüsüyle yankılanır yokuşlar
o yokuşlar
ben çıkardım, cümleler hücum ederdi boğazıma
sonra bir çığlık olurdu yalnız duvarlar
ve sadece benim olurdu yokuşlar.

İlkokulun güneşli sıralarından beri
birkaç harfle dostluğum var benim
çünkü onlar çıkmazdı sırtıma yokuşları tırmanırken
bir kabahat yapsam onlar kabahat görmezdi bunu,
olur gençlikte derlerdi
onun içindi mutluluk bulaşmış gözlerimle dünyaya bakışım
hangi komşumuz ışıktan bir halı serse sokağa
yükümü indirmeden uyurdum üzerinde

Hayat diyorum bazan, kimi döver, kime sahip çıkar
sevgi neden başıboş gezer
mutluluk neden gözyaşı döker
ve neden beyaz mendil herkese bir şey hatırlatır
sağnağa tutulmuş harfler midir yokuşları yokuş eden.

Gültepe olmasaydı hayatımda
yokuşları öğrenemezdim belki
belki kuşların gürültüsü dost olmazdı bana
küf kokardı beyazlık belki
belki dağlar kabarmazdı içime doğru.