Bu şehrin ışıklarını hiç yakmadım..

Sen gittikten sonra bu şehrin ışıklarını hiç yakmadım
Hep siyah beyaz sabahlara uyandım
Aynaya baktığımda bakışlarım mülteciydi
ve benden çok senin yansıman vardı
İçimi darmadağın eden yalnızlığıma söz geçiremiyordum

Yoksun tenime rüzgar değse kanıyorum
Ciğerlerim patlayacak kadar solumak istiyordum seni
Ama sen yoksun,yokluğun kurulabilmesi zor bir cümle
Acı ve kanamalı yürekte varken matem...

Şimdi nasıl tarif edilebilir ki veda kabusları
Sabah uyandığımda soğuk ve kimsesiz
Bir yalnızlığı evlat edilmiş olduğumu bilmek..

Anlatamam sensizlik sessizlik, sensizlik yoksulluk,
Sensizlik kimsesizlik demek
Ve ben sensizim ve kimsesizim,yoksulum zaten..

Hiç gitmediğim,coğrafyasında hiç gezinmediğim
Bir şehrin arka sokaklarında kaybolmak gibi bir şey
Ve maktülüm yalnızca gözlerin olmalıydı
Her baktığımda düşüyormuş hissine kapıldığım gözler....

sensizlik yoksulluk yoksulluk ise sessizlik demek
Sen şimdi yoksun ve ne zaman
Gülümsemeye kalksam,soğuk bir kaldırım taşına,
Yüz üstü düşer sevinçlerim....

Çıkıp geldiğin bir sabahı düşlemekten baska bir çarem yok
Ve anlıyorum ki sensizlik en büyük çaresizlik..