Şafağı sökmeden geceye.
Esinlenince rüzgardan, sis bulvarları kapkara.
Yalnızlığın rengindeki bulutları alarak yanıma.
Gidiyorum bu şehirden güneşi uyandırmadan...
Sevda fışkıran çorak kelimelerim,
Tutanamayan insalara inat.
Ezgileri birikmiş deli divane,
Bir umuttur yaşamak...
Nehirler, gözyaşları döken bir insan.
Bu karanlık duvarlar birer gölge
Bir kambur, yazıyor son bir cümle.
Gidiyorum bu şehirden....
Kayıt Tarihi : 20.9.2019 00:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!