Bu Şehirde Hep Mahzundur Eylül

Bu şehirde hep mahzundur eylül
Baş dönüklüklerini taşır içinde
Düşerken yapraklar
Susturamazda çığlığını
Önce kendi ağlar

Yinemi eylül!
Yinemi yağmur! diyesi gelir
Kaçak martılara sır fısıldayanların
Uzak olsa da deniz
Kaçak martıları vardır
Bu hüzünlü eylül şehrinin

Uzun uykularında yalnızlığın
Okşayalım ister saçlarını
Yatırıp da dizimizin dibine
Hiç duyulmamış bir şiir bekler

Mahzun eylül sonrasında,
Hoyrat bir kıştır gelen
Sürüyerek ayaklarını
Bir hoş geldin bekler

Akşamdan kalma sarhoşluğumuzla
En yükseğindeyiz bu şehrin
Üşüyor,
Susuyor bu şehir
Üşüme ey Ankara
Sok ellerini cebime
Susma,
Susmaların
Yıldız dökümüdür üstümüze
Susmak sana yakışmıyor ey Ankara

Bu şehirde herkes bilir
Mültecidir sonbahar
Herkes şunu da iyi bilirki
En son güller,
kömür kokan gecekondularında açar
Üstüne üstlük;
Davetsizdir gelen kar
Yeni baharların müjdesini saçar