Bu Şehirde Şiiri - Ahmet Erkut Emre

İstanbul yedi tepeden oluşur derler ya hep, Biz bir tepesinde yaşayan, birbirine yakın iki uzak gönülüz... Bir deniz kıyısında oturmuş seni düşünüyorum, Efkarımla yaktğım bir sigarada sensizliği öldürüyorum, Dumanlar yükseliyor hayallerimle, Boğaziçinden semaya... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Dalgalar vuruyor kıyıya, vapurlar sefere çıkmış geçiyorlar, Onları izlerken bir yandada izliyorum aklımdaki seni. Ve yağmur çiselemeye başlıyor, Göz pınarlarımdan, çaresiz avuçlarıma, Yakıyor içimi bir kor gibi, damla damla... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Eskiden yaşadıklarımız canlandıkça zihnimin ücra köşelerinde, İçim burkuluyor ve ardından geliyor tahammül edilemez bir acı seli. Son nefesin anlamını düşünürken gözlerin geliyor aklıma, Galiba ben senin gözlerinde son yolculuğumu yapmak istiyorum kara toprağa. Aşkımı mussalla taşına seninle birlikte kazımak istiyorum... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Şimdi Pierlotide oturmuş bir sigara içiyorum, Kalbim aşkına bulanmış, seni düşünüyorum. Seninle İstanbulda geçen anılarımızı düşünüyorumda Aslında pek de anımız yok bu şehirde Bir kere bile seninle dolaşamadık buralarda Bir kere el ele tutuşup yürümedik, deniz kıyısında Yada martılara simit atmadık haydarpaşa limanında Çünkü biz seninle hiç başlamadık bir aşka... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Acılar düğümleniyor boğazımda seni düşünürken, Kız kulesini izliyorum şimdi, Keşke yanımda olsaydın giderdik beraber, izlerdik güneşin batışını. Keşkelerle yaşanmaz bunu biliyorum ama benim bütün keşkelerim sensin rüyalarımda... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev yangınlarla. Güzel yüzün gitmiyor gözlerimden, Muhteşem kelimesinin anlamını kalbime altın harflerle yazıyor. Bir sihir gibi güzelliğin benim için, baktıkça büyülendiğim Tıpkı kendine hayran bırakan bir mucize gibi Ve çaresizce eve dönüyorum, Başlıyorum dört duvarı parçalamaya, Sensizliğe binlerce lanet okuyorum, Sonunda yorulup oturuyorum, ağlamaya başlıyorum, Bu seferde istanbula yağmurlar yağmaya başlıyor Ben ağladıkça yağmur durmuyor. Susuyorum ve dinliyorum sensizliğin haykırışını sensizlikten donarken... Sensizlikten donuyorum bu şehirde, alev alev, aşkınla...