Bu Şehirde Şiiri - Bedri Kenan Karaal

Gürül gürül bir hayattı akıp giden,
omuz omuza, göz göze…
Şimdi ise umutsuz bir ressamın,
sinsice gülümseyen fırçasından,
nasibini almış gibi,
soldu birdenbire…

Gülmüyor yüzü bu şehrin hala,
ne kadar fırça atsan da,
ne kadar renk katsan da,
kasvetli binaların arasında,
kırmızı çatıların altında,
ne çıkar bir yol,
ne de saklanacak bir yer bulamamış...

Bitmiş, tükenmiş umut,
bitmiş, tükenmiş…

Üstüne çöken Picasso’dan kaçmak için,
Vincent’in kollarına kendini atmaya çalışsa da,
hala umut yok,
yok,
bu şehirde…

Saçaklarda etrafı gözleyen güvercinler,
korkulu gözlerle şaşkınlıklarını gizleyemezken,
yakamozlara saldıran martıların,
çığlıklarına bile aldırmıyorlar kendilerince…

Bu karanlık ve kasvetli dünyanın,
yakışıklı prensiyim şimdi…

Öyle ya;
benim bu şehir bir uçtan bir uca,
sahil benim, deniz benim, dağ benim,
çatı benim, baca benim, yol benim…

Umut benim, tasa benim, gam benim…
Benim bu şehir hala,
benim...

Yakışıyorum sayende,
ben ki;
karanlık yüreğimle bu karanlık şehre,
en siyahından, en kasvetlisinden..

Geziyorum adım adım benim olan,
sadece bana ait olan,
ezilmiş ama yenilmemiş boş sokaklarımda,
ve tabi ki
sadece gece…

İnan ayakkabımı bile değiştirmedim hala,
hep aynı sesler,
hep aynı sesler,
yankılansın kulağımda diye…

Adımlarken boş kaldırımları,
başka ses de yok zaten duyduğum,
her zaman ki gibi,
tok,
tok…

Güvendiğim yağmur bile
kandırıyor prensini burada…

Kara bulutlarda boşuna gözyaşı dökmezmiş,
bu şehirde,
öğrendim…

Oysa ne güzeldi,
güneşin altında umutla parlayan,
mavi gözlerine bakarak,
dalgalı saçlarını kulağının arkasına götürmek,
usulca…

Her şeyi görmüşümde,
bir geleceği görememişim gözlerinde...
Oysa en çok onu gördüğümü sanmıştım…
Yanılmışım,
en pahalısından...

Yazık ettik bu şehre,
düne kadar sağdı...

Şimdi ise bu şehirde yağmur,
bulutlardan değil,
Gözlerimden yağıyor…

Sadece,
Gözlerimden...