Bu şehrin güneşi artık ışık vermiyor bana,
Kimsesiz bir başıma karanlık sokaklardayım.
Kimseler duymaz sesimi, kapısın açmaz bana,
Sahipsiz bir kedi yavrusu dolanmaktayım.
Şehrin insanları benden yürek çaldılar,
Sevgiye susayan kalbime bir ışık bırakmadılar.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta