Bu Şehir ve Sen Şiiri - Bilal Şaner

İstanbul...
Yalnızlığın şehri...
Milyonların kalabalığı ne kadar artarsa,
O kadar yalnızlaştırır bu şehir insanı.
Burada acılar yaşanır her saniye...
Ve de mutluluklar...
Çoğu zaman ikisi birbirine karışmıştır oysa.
Ayırmak çok zor.
Çünkü mutluluğun ipini acılar tutar bu şehirde.
Bütün yollar bazen hüzne çıkar.
Para aşkın yerini almıştır.
Tapınır insanlar her saniye ona.
Sevgiye barınak bulamazken,
Nefrete saraylar inşa ederler durmadan...

İstanbul...
Geceleri hicranların çığlığını yüreğine gömen şehir...
Acı hıçkırıkların küçük harflerle bestelendiği yer.
Nice cani can yakarken çıkmazlarda,
Nice sevdalı göz yaşı döker dar sokakların beton kıskaçlarında

İki insanı çoğu zaman karşılaştırır da bu şehir,
Birleştirmez ya da zulümle ayırır hep.
Kural bu; değişmez.
Kurala uymayan çıkmaz nedense, çarka kapılmayan...
Varsa da şehrin azizleridir onlar,
Karanlığın düşmanları...

Aydınlık bir günde geldin bana bi'tanem...
Bir İstanbul kalabalığında girdin hayatıma...
Milyonların arasında buldum gözlerinin mavisini.
Tam karşımda...
Ve sende kaybolup kaldım orada.

Şimdi kurallarını yıkmaya çabalıyorum bu şehrin,
Acımasız doğrularını yalanlamak istiyorum.
Ve gizl gizli korkuyorum bizi de kıstırmasından.
Hücrelerimi saran o maviliğin kaybolmasından...

Ama bi'tanem,

Acılar, nefretler, karanlıklar ve karmaşalar,
Yani bu şehrin kuralları zorlarsa eğer birgün beni,
Bütün bunlara inat, elini daha sıkı tutma sözü veriyorum sana, bu şehirde...
Seni daha bir yürekle sevme sözü...
Kalabalıklar arasında yalnız bırakmama sözü.
Tıpkı bu şehrin azizleri gibi...