Bu Şehir ve Bu Gece Şiiri - Sakin Özyurt

Gece olunca küçülür de küçülür bu şehir,
Sığmam ben bu koca kente.
Sonra söner bütün ışıklar birden bire,
İçimdeki yaşama ateşi ile birlikte.
Ay bile terk eder bu kenti,
Acımasız bir hayat başlar gece olunca.

İşten dönen babasını bekleyen çocuk gibi beklerim sabahı,
Sarılmak isterim doğan güneşe,
Isınmak isterim hayata.

Bir çığlık kopar gelir bazen serseri yüreğimden,
Bir isyan
Bırakın kuy-i canan mezarım olsun.
Sonra bir “ses yaşa” der.
Koyulurum yola bir mumla
Karanlıkta saklambaç oynayan çocuklardan farksız olur
Ümidimi arayışım.

Gece olunca hep yağmur yağar
Üşür bu acımasız kent.
Titrek elim yakamaz,
Yarım kalan sigaramı, hayatımı.

Yürürüm, çisil yağmurlar siler gözyaşlarımı
Âşıklar parkına giden yol çıkmaz sokak olur birden.
Islak kaldırımlar bile isyan eder bu kente
Ben susarım,
Sus derdi dizinde uyuduğum annem.

Sabah olunca ekmek kokmaz bu şehrin fırınları
Yüreklerde kavrulan kin kokusu sarar bu şehri,
Şehvetler aşk gömleği giyinir her gece yeniden
Gerçek aşklara Necit dağı olur bu şehir.

Sabah yaklaşırken çeker kırık hançerini yüreğimden
Bu acımasız kent, lanet olası gece,
Alaylı alaylı güler
Döneceğim bekle der giderken.

Bir damla yaş sızar yüreğimden
Ağlarım mutluluktan sabahı buldum diye.

Bir ses müjdeler sabahı,
Bir ezan,
Fersiz yüreğim şükür çeker
Duaya durur ezanı okutan o mevlaya
Yarab ya gece gelmesin
Ya gönder kanatlı meleğini.