Bu Şehir Bana Göre Değil Şiiri - Ayşe Akçay

Meçhul bir sıkıntı, günaydın der her sabah,
Zorla dışarı atarız kendimizi, feryat figan,
Hayatın hengamesi içine çeker insafsızca, bedenlerimizi,
Telaşla yıkanır günler, sırada bekleyen işlerden,
Yığınlaşır bunalımlar lokma lokma,
Kirliliğin başıbozukluğu,
Gürültünün kargaşası,
Bezdirir, istikrarsızlaşan ruhumuzu.
Aynı apartmanın komşuları bile,
Bir ‘merhaba’ yı esirger birbirlerinden,
Formülleşmiş aşklar, yalan dostluklar,
Herkes mutsuz,
Herkes huzursuz bu şehirde.

Arada bir köyüm gelir gözümün önüne, böyle sıkıntılı anlarda,
İki büklüm sırtlarında ot taşıyan nenem,
Onca çalışmaya rağmen sağlıklı ve dinç,
Yüzündeki kuytulara gömülmüş,
O bahar bakışları.

Uyku tutmaz erkenden kalkardık,
Samanlar savrulurdu harmanlarda,
Çapalar sarılırdı, sarı saçlı buğdaylara,
Genç kızlar toplanır,
Çamaşırlar teperdi pınarda.

Tek katlı kerpiç evimiz,
Adım attıkça inleyen tahtalarının gıcırtısı,
Gürül gürül yanan sobamızın üstünde kaynayan,
Tarhana çorbasının kokusu.

Bahçemizdeki dut ağaçları,
Taşıyamaz, dökerdi yükünü,
Balkonumuzda salınırdı,
Süslü asma yaprakları.

Yere oturup da yemenin keyfi bir başkaydı,
Ayaklarımız uyuşa uyuşa,
Şöyle bir tereyağı emdirip yemek vardı ya,
Çıtırdayan yufkalara,
Başka hiçbir yemekte bulamadım,
O tadı bunca seneden sonra.

Seneler oldu köyüme gitmeyeli,
Atalarımı yitireli,
Ben bu şehre geldim geleli,
içimdeki huzursuzluk gitmedi.