Bu Şehir Bana Ağlıyor Şiiri - Adem Bayar

Kim bilir kaçıncı kayıbım ben,
Kaçıncı yolcu, kaçıncı yalnız.
Bu şehrin sokaklarından geçen
Kaçıncı öksüz, kaçıncı bahtsız.

Madem ki bu şehre ait değilim,
O halde gitmeliyim.
Ha burası ha bir başka durak, fark etmez.
Ne de olsa gurbetteyim.

Kaçı bu şehre ait hissediyor kendini,
Kaçı yabancı kendi şehrine?
Kaçmaya kalkanlara ne oluyor peki,
Baş kaldırıp bu vahşi düzenine?

Ve şimdi bir şehir isyan ediyor
Kirletilmişliğine.
Keşke insanlar da şehirler gibi
Bir yağmurla yıkanabilse.

Bu şehir bana ağlıyor,
Bense sana.
İnanır mısın,
Gözyaşım yağmurdan da fazla...

Ne şu köşede dilenen,
Ne karşı barda içen,
Ne yön levhaları altında kendinden geçen
Anlayabilir beni.

Çünkü benim yalnızlığım
Ya da kimsesizliğim
Hatta terk edilmişliğim ve evimi terk edişim
Sonsuza dek değil onlarınki gibi.

Seni bulduğumda dinecek benim gözyaşım.
Yüz üstü bırakmayacağım bir daha hiçbir şehri.
Ve yeniden bütün acılara komşu olacağım,
Her ağlayan şehirle hemşehri.

Ve şimdi bir şehir isyan ediyor
Kirletilmişliğine.
Keşke insanlar da şehirler gibi
Bir yağmurla yıkanabilse.

Belki de şehir hem kendine ağlıyor,
Hem de bana.
Benim gözyaşlarımsa
Kendime, şehre ve sana...