Bu Şehir Şiiri - Turhan Bal

Saçlarını karasında yarimin
pire misali yol alıyor insanlar
gözlerinin sisli maviliği içinde
limana yaklaşıyor bir gemi

ve binlerce esirini çıkarıyor
çelik gövesinden bu şehire
dertlere sardıkları yürekleriyle
sarmaları için içim içim güneşi

uzaktaki gümüş kumsaldan
kızgın vücutlarını bırakıyor kimileri
Yedi Tepe öteden duyulan
deniz kızının çağrısıyla Boğaz’a

özgür yüreğiyle konuyor
bir güvercin Eyüp Sultan avlusuna
diğeri ise uzanıyor Sultanahmet’e
sarıyor kanatları serin rüzgarı

çalışan yorgun vücutlar
yüreklerindeki umutla geçiyorlar
bir gün sonu Eminönü’nden
sevgi vapurlarıyla Üsküdar’a

minareler arasında kaybolan güneş
kızıllaştırıyor maviliğini Boğaz’ın
martılar tunç rengi kanatlarıyla
karanlıkta giriyor bu şehire

gündüzki neşesini Kapalı Çarşı’nın
taşıyor kaynayan kazan Beyoğlu’na
ve kaldırımda yaşlı çalgıcı hüzünlü
ah! Çekiyor nerede o eski Çiçek Pasajı

anlatıyor yediden yetmişime
geçmişimden gelmişime bu şehir
neşesinde kederinde
saçlarımı ağırttığım koca değirmenim

soruyor sevecen gözlü evlat
içtin mi Emirgan’da tavşan kanı
yedin mi Arnavutköy’de ciğer kebap
kaşıkladın mı Kanlıca’da akça yoğurt

yudumladın mı Beykoz’da Onçeşme’yi
gördün mü Küçüksu Kasrı’nı gözünle
tırmandın mı Sevda Tepesi’ni sevgiyle
aradın mı Beylerbeyi’ni gözlerinle

sığmaz ki zamana anlatayım
Çamlıca’yı Kadıköy’ü Moda’yı
Beşiktaş Fatih Sarıyer’iyle
karış karış avucumun içindeki bu şehiri

her sabah gözünü üstünde açtığın
bu gökkubbe altı bu yer bu denizi
ecdatlarının kanıyla yıkadığı yurdumdan
sizlere miras kalan koca elması

üm yüreğinle sarıl mirasına
işle sevgini üzerine
tıpkı kara saçlı mavi gözlü yarin gibi
sonsuza dek

...

göğerttin sevgimi Çalgıcı Baba
o benim o benim yarim
onunla nefes aldığım
gözümün bebeği yarim İSTANBUL’um.