Bu Şehir... Şiiri - Tuncay Aytaç

Bu şehir tanıdığım şehir değil
Şiirler uçuşmuyor bulutlarında
O şehir artık siyah beyaz fotoğraflarda
Sadece ağaçlardan kalmış bir kaçı
Onlarda yorgun benim gibi
Her şey bu kadar çabuk mu değişir
Yoksa ben mi geç kaldım her şeye

Yaz sıcağında duygu kacağı var beynimde
Biraz ağlamaklı iç sesim
Göğüs kafesimde bir devin ağırlığı
Omuzlarımda yaşamın kahrı
Devran dönüyor, ben ölüyorum
Rengarenk ışıklar içinde vahşi bir bedevi
Belli ki, konuşuyorum kendimle çölde

Kalabalıklar arasında ki yalnızlık
Yabani gözlerim bile bana yabancı bu şehirde
Üç nehrin vuslata erdiği yerdeyim şu an
Tunca meriç arda ve ben
Mutlu bir gülümsemeye hasret dudaklarım
Tunca meriç arda vuslatın tadında
Onlar bile kırgın bana
Mutluluklarını küçümsüyor olmalıyım

Sadist bir bencillik bu!
Artık değişime uymalıyım
Ya da bu şehirden sessizce ayrılmalıyım
Kara gece hükmünü vermiş
Onun dediğine uymalıyım
Sarmak istiyor beni kollarına
Bir çocuk gibi kollarında uyumalıyım

Kınandım, denendim, yargılandım
Hayatın kurallarına isyan suçum
Yalnızlığa yalvarıyor iç sesim
Uğulduyor kulaklarım
Alnımda zamanın çizgisi
Algılar sarhoş, hiç tadım yok bu gece