Bu Şehir Şiiri - Veysel Taş

Bu Şehir

bu şehir var ya bu şehir
eskisi topraktandı şimdi demirden
gürültüsü yıkılıyor başıma
ortalık toz duman
zerresi kalmamış türküleri birlikte söylemenin
kimyası bozulmuş
fiziği paslı
atomu parçalayan insan
çoktan kaybolmuş bu şehirde

bu şehir var ya bu şehir
karanfil kokulu eller taşırdı yüreğinde
tohumu ceddin de toprağı kendinde
işçi tulumlarında devrim yağardı
çekiç seslerinde demir korkardı
ve her sabah denize boyanırdı balıklar

bu şehir var ya bu şehir
oldum olası kendinden korkardı
ne yüreği vardı ne yörüngesi
kendi etrafında dönerdi utanmadan
kendinden başkasını düşünmezdi bu şehir
öğrenemedi gitti
neresi deniz neresi nehir
gider de akarını bulur
Veysel Kebanlı
imlasız 051012