Evettttttt gene bir çarşamba yaşanmış hastahane anılarımdan gene birisini sizinle paylaşmaya geldim. Her ayın bir ve ikinci perşembesi EgeÜniversitesi nüroloji servisi Parkinsonlu hastalara hizmet vermektedir.
Ben o günler pek sitresli oluyorum,neden mi o gün daha önce gayet iyi olan hastaları tekerlekli sandalyede görünce moraliniz bozuluyor oda seninle karşılaştığına memnun olmuyor tabiki bakışlarını kaçırıyor
mesela tam terside olabiliyor, geç bir kız vardı konuşma zorluğu çeken beni görünce çok mutlu oldu ama şimdi dediğini hiç anlamıyordum,o bagıra bağıra anlatmaya çalışırken ben göz yaşlarımı görmesin diye arkamı dönüp oradan uzaklaşırken o arkamdan söyleniyordu,ama ben başladım sallanmaya çünki bu hastalık hiç sitrese gelmiyor ya kasılıyosunuz yada istem dışı sürekli el,kol, hareket lerine mani olamıyorsunuz vücudunuzda sallanıyor,neçe sonra farkettim ki beş yaşlarında bir kız çocuğu bana bakıp
kahkahalarla gülüyor annesi-Kusura bakma bu doğum hatasından sağırve dilsiz şimdi sıkıldı eve gidelim diye tutturdu bana seni gösterip -Bu teyze neden öyle yapıyor dedi bende-O teyze gençliğinde dansözmüş oynamaya alştığı için şimdi duramıyor dedim çocuğun da komiğine gitmiş ondan katılarak gülüyormuş.Bende çocuğu aldım önüme-Bak dedim işaretle senin annenle ikimizde dansözdük
annen sana hamile kalınca derken de elimle karnımı şişirmiş gibi yaparak anlattım ve seni doğurunca dansözlüğü bıraktı dememle çocuk göz yaşlarıyla annesini yumruklamaya başladı bende.-Cahil kadın bundan anne olsa ne olur,halbuki kızına bak sen işitmiyorsun onun içinde konuşam ıyorsun teyzede rahatsız
onun için öyle hareket ediyor demek yerine çocuğu oyalamak ve mutlu etmek adına yaptığı yanlışa bak.Tabi kadın çocuğunun ağlamasına oradakilerin tepkisine fazla dayanamadı çocuğunu muayene ettirmeden gitti
Ama itiraf edeyim benimde o an çok gücüme gitmişti fakat şimdi espiri gibi anlatıyorum.Evetttt buda yaşanmış hastahane anım.haftaya kadar saglicakla kalınız.Münevver Şenol. 11.3.2009
Tamamını Oku
