Bu Sabah Gökkuşağı Var İstanbul’da

nasıl bakarsak öyle şekilleniyormuş dünya
ve neleri düşünüyorsak,
onlar giriyormuş meğer, gece rüyalarımıza
...
çoğumuzun gözünde kara bir gözlük,
yada, tozlanmış bir pencere önünde
...
mesela,
denizlerin hep kirli kıyıları takılıyor önce gözlerimize
az ötede masmavi dalgaları kucaklarken yunuslar
boğuluyoruz bu yüzden
daha hiç açılmadan,en kuytu yerinde
...
güzel deyince kusur,
gül deyince,
dikeni geliyor aklımıza birdenbire
...
bulutlar içimizle birlikte kapatıyor,
kapattığı zaman gökyüzünü
ve başlayıp da yağmur
bir damlası değdiğinde tenimize
bahardan önce,
dağlarda açan rengarenk kır çiçeklerinden,
karanfillerden önce
hepsinden öte rahmetten önce
hep o hüzünlü şarkı geliyor yine dilimizin ucuna
'bu sabah yağmur var İstanbul’da,
gözlerim dolu dolu oluyor bilinmez niye..'
...
her kes bir parçada olsa gariban..,
terkedilmiş..,
yaralı..
...
kimi küçücük bir çocuk
oturmuş kaldırımın kenarına
kaybettiği annesi için akıtıyor
bir sel gibi gözyaşlarını
...
kimi sevgilisinden ayrılmış
kendisinin tabiriyle sırtından bıçaklanmış
düşmüş kor ateşlere,
yanıyor kara sevdalı
...
kimi gurbet yolunda
derin düşüncelere dalmış
kim bilir neler neler geçiyor aklından
başını puslu otobüs camına dayamış
...
kimi asker
benim gibi çok yakın bir zamanda
her şeyi bırakıp ta bir kenara
kaçarcasına gideceği günleri sayılı
...
bu yüzden belki de
şarkılarımız,
şiirlerimiz,
filmlerimiz hep kederli
...
belki de bu yüzden işte
'Sadri Alışığı'
'Ümit Yaşar Oğuzcanı'
'Babam ve Oğlumu' çok sevdik biz
...
zaman diyorlar ya hani her şeyin ilacı
keşke diyorum bende işte,
keşke;
kapının önünden geçen eskicide
küçükte olsa
pembe hayaller
pembe umutlar karşılığında değiştirebilseydik
bütün hüzünlerimizi
...
her şeye rağmen yarın yine yeni bir gün olacak
belki hava yine kapalı,
belki yine yağmur yağacak
ama umudumuz olacak bu sefer
son damla düştükten sonra toprağa
inşallah,
'rengarenk bir gökkuşağı açacak İstanbul’da..'