Bu Sabah Aynada Yüzüm Yoktu...!

Bu sabah kalkıp girdim banyoya, yüzümü yıkayıp baktım aynaya.
Yüzümü göremedim banyodaki aynada, telâşlandım döndüm odaya
Baktım yatağımda karım uyuyordu, kızımın odasına koştum o da uyuyordu.
Birden bir korku duydum, tekrar banyoya koştum, korkarak baktım aynaya

Aynada kimse yoktu, sadece arkamdaki duvar görünüyordu, ayna boştu
Tanrım neler oluyordu, yoksa söylenenler doğrumuydu?
İnsanlar öldükten sonra ruhları evlerine geri mi dönüyordu?
Peki ben dün öldüysem karım ve kızım nasıl bu kadar rahat uyuyordu?

Bedenime baktım yoktu, koluma çimdik atıp bu kâbustan kurtulmak istedim
Onu da yapamadım çünkü çimdik atacak elimde yoktu.
Gerçeği kabullenmek zorundaydım, ben ölmüştüm, evimdeki ruhumdu.
Ama sevdiklerim benim ölümüm sonrası nasıl bu kadar mutlu uyuyordu?

Bu kadar mı önemsizdim onlar için, bu kadar mı değersizdim?
Tamam arkamdan yas tutmalarını ben de istemezdim.
Ama bu kadar da vefasız olacaklarını beklemezdim.
Yaşamımı sorgulamaya başladı bedenimden ayrılan ruhum.

Ben iyi bir çocuk, saygılı bir genç, sevgi dolu bir yetişkin olmuştum.
Evimden hızla uzaklaştım dostlarımın evlerini bir bir dolaştım
Değişen hiçbir şey yoktu, kimi halâ uyuyor, kimi kahvaltı ediyordu.
Son bir ümitle mezarlığa koştum, bakındım sağa, sola mezarımı buldum,

Bir kere daha, yıkıldım, kabarık bir toprak, topak topak, üzerinde birkaç kuru yaprak.
Baş ucunda bir küçük tahta parçası, ben bu kadar vefasızlığı hak etmemiştim açıkçası
Ama artık elimden gelecek bir şey yok, zaten elim de yok, boşlukta dolanan bir ruhum
Ölümden sonrada hayal demek bana, yaşarken özlem duyduğum huzurum.

Keşke ölümle her şey son bulsaydı, keşke ruhum buralarda olmasaydı
Vallahi bu kadar yıkılmazdım , gideceğim yer cehennem olsaydı,
Sevdiklerimin, eşimin , dostumun vefasızlığına şahit olmak kadar
Cehennemin en harlı ateşi bile eminim ruhumu bu kadar yakamazdı.

13- 4 - 2004