Bu Saatler Şiiri - Sibel Kaya 2

Bu sessizlikte duyabilirim belki
Söyleyemediklerini.
Garip bir büyüsü var bu saatlerin…
Konuşur oluyor sanki her şey.
İnsanlar sustukça
Nesneler dile geliyor
Çok daha anlamlı şeyler söylemek için.

İnsanlar elleri, yüzleri
Ve kelimeleriyle
Dövüyorlar birbirlerini durmadan.
Cansız şeyler gerçekten konuşuyor oysa,
Dostumuz olmak onlara zor gelmiyor.

Benzemiyorlar bize,
Bu yüzden böyle sevecen
Kabulleniyorlar bütün kusurlarımızı.
Başka insanlardan haberler uçuruyorlar bize,
Sözcüklerin gerisindeki anlamları keşfettiren…

Herkes uyurken seni anlatıyor bana
Hafifçe dalgalanan şu perde.
O kımıldadıkça söylediklerin
Çok başka bir yerden geliyor sanki…
Gerçekte söylemek istediğin
Ne varsa kelime kelime dalgalanırken perdede
Öyle utanıyorum ki seni duyamadığım için!

Sen onları söylerken
İnsanlar vardı yanımızda…
Varlıkları öyle gürültülüydü ki
Yeterince duyamadım sesini.
Sadece sözcükler vardı kulağımda…
Gerçek anlamlarından sıyrılmış,
Birkaç harften ibaret sadece.
Perdemi kımıldatan esinti
Onları sarstı iyice,
Varlık nedenlerini hatırlatarak
Bir şeyler anlatmalarını söyledi.
Harfler gerçek kelimelere dönüştü böylece,
Gerçekten duyabildim sesini.